Tijd voor een bekentenis. Jawel. In de nacht van 12 op 13 augustus 2021 zag ik een vallende ster. Twee keer om precies te zijn. We waren als gezin op vakantie in Zeeland. De boerderijmensen die het vrij gelegen vakantiehuis op hun erf verhuurden hadden hanen. Niet één, wel vier, en die hielden wel van nachtelijk machogedrag. Voordat het licht werd (van 3-5 ’s nachts) vochten ze hun dagelijkse ”battle” uit en kukelden ze onze ogen open. Dit tot onze ergernis. Weet je waarom hanen van hun eigen gekraai niet doof worden? Als ze hun bek wijd openen, dan gaan hun externe gehoorkanalen automatisch dicht. Hanen hebben dus ingebouwde oorpluggen. Ik begon me hier de vierde nacht voor te interesseren. Enfin, die nacht werd de stilte opnieuw doorkliefd door hysterische herrie en dat had toen wel een voordeel: misschien kon ik een vallende ster zien– het nieuws maakte ons de dag ervoor al een beetje gek. Ik sloop naar de woonkamer van het huisje, opende de gordijnen en tuurde de hemel af. Nou ja! Vrij snel zag ik er één. Wow! Ander beeld dan ik dacht. Het gaat namelijk supersnel, die lichtflits en dat sterrenspoor. Opgewonden haalde ik mijn vrouw en we openden de terrasdeuren. Het was tevens onze trouwdag en het had iets romantisch: in de nachtelijke uren samen naar de sterren kijken op de veranda, alle lichten uit, onze kinderen die vredig sliepen, zomervakantie, de zachte bries die langs de nog slapende paarden onze kant opwaaide. Plattelandslucht, dierlijk. Weet je dat een half uur echt lang is als je geen seconde wilt missen van dat wat er zich boven je hoofd afspeelt? Gelukkig zagen we er samen nog één. “Daar,” riepen we tegelijk. In stilte deden we allebei een wens die we bezegelden met een lange, hartstochtelijke zoen. Op die wens wacht ik hoopvol 😊

Wat is jouw meest indrukwekkende ervaring van dodenherdenking? Die van mij is van pakweg twaalf jaar geleden. Ik kwam voor mijn werk terug uit Athene en landde iets voor half acht ‘s avonds op Schiphol. Uiteindelijk stapte ik enkele minuten voor acht de bagagehal binnen. In een mum van tijd veranderde deze hectische plek haast in een vreemde gedenkruimte. Niet langer de kakofonie van opgewonden reizigers, vallende koffers op de bagagebanden, ratelende trolleys over de holle hellingbaan. Alles was plotseling stilte in deze gesloten ruimte van witte muren en melkglas. De enkele toerist die op een bankje op zijn telefoon staarde, voelde zich zo opgelaten, dat hij deze snel opborg en voor het bankje ging staan. Enkel het klikken van hakken. Een twintigtal KLM-stewardessen, stewards en piloten ging lacheloos in een lange rij naast elkaar staan. Twee minuten lang werd de stilte met geen woord of koffer verstoord. Totdat de omroepinstallatie de bagageband weer tot leven sprak. Verbonden door deze indringende stilte, denkend aan de slachtoffers voor onze vrijheden, trots op ieders respect hiervoor, passeerden we de schuifdeuren naar de aankomsthal. Geraakt.

‘Weet je waar het over gaat?’ vroeg ik. In haar prachtige ogen zag ik razendsnel allerlei emoties voorbij trekken: het moment waarop ze het boek kocht, haar toenmalige 'state-of-mind', de herinnering hoe het verhaal haar persoonlijk raakte, dan even die twijfel en tenslotte de weemoed om het boek nu weg te doen. Wat ik zag was waarschijnlijk de allersnelste en de allermooiste recensie van dit boek. Een van de leuke bijkomstigheden van Koningsdag. ‘Wacht, wacht, je vergeet je wisselgeld,’ riep ze me na.

Zijn oudste dochter zag me als eerste en was op slag verliefd. Zo trots op me, dat ze in het tuincentrum niet meer van mijn zijde week. Betaalde liefde op het eerste gezicht.